Pyes veten shpesh: Pse, dreqin, shkruaj
humor? Nëse do të bëja biznes me të, do të kisha të paktën njëfarë ngushëllimi.
E provova me librin Qumësht gomari. Shumë pak e morën për ta lexuar. Më të
shumtët e blenë se e ngatërruan me qumështin e gomaricës. Në atë libër ka gjëra
vërtet tronditëse, por ata u shqetësuan pikërisht pse nuk gjetën atë që
kërkonin.

U ndjeva në faj që nuk e pajisa librin me lente komike për këta naivë të mirë
dhe u zotova para vetes se do të heq dorë nga titujt ngatërrestarë. Vendosa që
librin e ri ta pagëzoj Lakuriq.

Lakuriqësia dhe e qara janë në zanafillë te njeriu. Nuk është vullneti i një
kërthiri t'i paraqitet botës lakuriq, jo i denjë dhe qesharak, ndaj dhe reagimi
i tij i parë është e qara dhe jo e qeshura. Nevoja për të qeshurën lind më pas,
kur atij i duhet të përballet me gjërat që ia fshehin lakuriqësinë.

Ndryshe nga gënjeshtra, që ka për rrobaqepës djallin dhe e vesh realitetin që
të duket i hijshëm për syrin, lakuriqësia – e bukur apo e shëmtuar – është
pjesë e absurditetit të jetës njerëzore, është nënlëkurë e njeriut. Vetë humori
nuk mëton ta veshë realitetin e molepsur, por rreket ta kurojë me të qeshurën,
qoftë edhe e hidhur.

Nuk kam pse ta fsheh se do të më
pëlqente që me këtë titull të mund të tërhiqja edhe adhuruesit e lakuriqësisë,
apo të provokoja puritanët. Por kjo do të më shtynte drejt ngasjes së mëkatit,
ndaj po kënaqem ta mbyll me pak moral, duke thënë se në nënlëkurën e humorit
është e vërteta, ajo që vetëm syri nuk mjafton për ta parë.