Tregimet e këtij vëllimi sjellin një panoramë përfaqësuese të larmisë tematike dhe maturimit stilistik të shkrimtarit të madh francez.

Mopasani është një realist i deklaruar, por ndryshe nga romantikët ai operon jo me të mbinatyrshmen, por me të zakonshmen e përditshme.

Tregimet e tij kanë dukshëm vulën e kohës kur u shkruan, por pasi i mbaron së lexuari të duket se ngjarja ka ndodhur dje. Kjo për faktin e thjeshtë se virtytet dhe veset njerëzorë janë të pakoha. Dhe shkrimtari e gjen enigmën e marrëdhënieve dhe sjelljeve njerëzore pikërisht në to.

Një vend të veçantë edhe në këtë vëllim, si në të gjithë veprën e Mopasanit, zënë "aventurat" dashurore, përmes të cilave autori stigmatizon mjeshtërisht zbrazëtinë, formalizmin e sidomos hipokrizinë në shoqërinë pariziene të kohës. Tregimi hyrës i vëllimit "Dëfrim në fushë" - mbase më domëthënësi për këtë - tregon se si një ekskursion i një familjeje borgjeze përfundon në një takim seksual aksidental të vajzës dhe nënës me dy të panjohur.