Çerkezi në këtë vëllim kurorëzon suksesshëm martesën e artit tradicional me atë modern, intimen me shoqëroren, të përditshmen me mitin dhe modulon arkitekturën e melankolisë së një kohe absurde që sapo ka dalë nga makthi skëterror, ku liria ende është një ëndërr e vagullt, një qelqnajë e krisur, një “stinë e shpëlarë, qiell hidhnak pa ngjyrë", kohë pa kokë si somnambul që ka humbur orientimin. Këtë qiell barok poeti përpiqet ta kthjellojë mjeshtërisht me brilantet e ligjërimeve popullore. Në çdo stil që shkruan, arti i tij poetik është solid dhe pikturon murale kohore si mjeshtërit e mëdhenj të artit surreal të ngjyrave.