Tartarini i Taraskonit është një tip kapadaiu i ngrohur prej atij dielli të shkëlqyer “që të bën të gënjesh padashur', thotë përkthyesi Tajar Zavalani, një personazh mes Don Kishotit dhe Sanço Pançës. Duke qenë se taraskonasit kanë etje për heroizëm, duan si e si të shkëputen nga monotonia pa shkëlqim e jetës së përditshme dhe trimit taraskonas i pëlqejnë lëvdatat, ai pranon me kënaqësi të bëhet prijës i gjahtarëve të kasketave. Nga ana tjetër, ia prishin mendjen librat e aventurave që ka lexuar me shumicë dhe vjen një ditë kur taraskonasit kërkojnë vepra që dëshmojnë heroizmin e tij dhe Tartarini shtrëngohet me gjysmë zemre të niset për në Afrikë vetëm e vetëm që t’i dalë zot famës së tij. Aventurat fatkeqe të heroit qesharak në thellësi të Afrikës, që ka frikë edhe nga hija e tij, s’kanë asnjë dëshmitar që mund t’i prishë punë, ndaj kur kthehet në Taraskon, turma e taraskonasve i beson me lehtësi trillimet e tij për bëma e heroizma. Nga mendja nuk është aspak i thellë, nga trimëria fare i larë, ai gënjehet prej një aventurieri në mënyrën më trashanike; është më naiv se një foshnjë; e kanë trullosur këndimet dhe i mungon fare eksperienca e jetës. Merr kopshtin e lakrave për shkretëtirën e Saharës, vret kërriçin në vend të luanit, kërkon mbretin e egërsirave mbrapa një ferre…